De Marine leek zo leuk voor Marieke Swarts (*). Mooie reclames, en ook bij de voorlichting, de keuringen en de opleiding vond ze het geweldig om te doen. Toch kwam ze uiteindelijk met een burn-out thuis te zitten en was er vanuit de Marine totaal geen begrip voor haar situatie. ‘Er is niks aan de hand met jou, jij kunt gewoon werken’, was de boodschap van de Marine. En dat ondanks medische dossiers die het tegendeel bewezen.
‘Ik was en ben een stoere meid en de Marine leek daar goed bij te passen’, vertelt Swarts, ‘Tijdens de keuringen en in de opleiding ging het ook nog goed. Lekker fysiek bezig zijn. Ik vond het leuk.’ Swarts ging op haar 17e de sollicitatieprocedure in en werd aangenomen als matroos 1, kok/hofmeester werd ze. Ze deed onder meer mee met een drugsbestrijdingsmissie, ook werd ze geplaatst op Curaçao. Maar aan boord van de Johan de Witt ging het mis.
Naam: Marieke Swarts
Leeftijd: 26 jaar
Periode in dienst: 2009-2012
Krijgsmachtdeel: Koninklijke Marine Zeedienst/operationeel
“Eerst werkte ik aan mijn takenboek op Curacao. Dat was leuk, ik had veel omhanden en ik kreeg complimenten voor mijn werk. Ik doe alles met passie en gevoel, maar de Marine vraagt om dat gevoel uit te schakelen. Je wordt een nummer en verliest je persoonlijkheid. Dat merkte ik daarna, toen ik ging varen. Ik was vier maanden weg, en toen ik terugkwam, was alle emotie weg. Ik vind het zo moeilijk om te vertellen, maar ik was toen op, burn-out. Mijn lichaam kon letterlijk niet meer. “
“Toen ging ik naar een maatschappelijk werker, die wilde alleen maar praten, maar ik wilde erkenning. Het maatschappelijk werk stuurde me door naar een psycholoog en toen ging ik door naar een revalidatiecentrum. En daar zei de arts letterlijk: ‘Er is niks met jou aan de hand’. Hij stuurde zijn assistente naar mijn huis en die zei: ‘Je kunt nu nog 2 weken genieten van je vakantie en dan ga je weer aan het werk. En toen werd ik geplaatst op het Meeuwennest (het bedrijfsrestaurant in Den Helder – red.). Ik word gek, dacht ik toen. Toen ben ik in de burgermaatschappij naar een psycholoog gegaan. Die zei: ‘Je moet daar weg!’’Daar weg?’, dacht ik.”
“Het kwam allemaal aan boord. Die korporaal die ik had was echt een harde, die ging over grenzen. Nee zeggen is voor mij sowieso lastig, maar daar helemaal. Je moet luisteren naar je meerdere, nee zeggen is geen optie. Ik heb het een keer gedaan. ‘Daar ben ik het niet mee eens’, zei ik toen. Ik werd toen helemaal afgebrand en uitgekafferd. Toen heb ik alles gedaan wat de korporaal vroeg. En natuurlijk ben ik er zelf bij geweest, maar ik was 18-19 jaar. Wat wist ik nou?”
“De officieren, die deden ook niks. Sterker nog, ik had een dessert gemaakt en een officier wilde dat niet. Maar er was niks anders. Toch wilde hij iets anders, maar ik zei dat we dat niet hadden. Toen moest ik de dag erna bij mijn korporaal komen. Ik kreeg op mijn kop omdat ik een grote mond had gehad tegen een officier. Voor straf moest ik toen letterlijk op mijn knieën de plinten poetsen op het officiersdek, omdat ik volgens een officier een grote mond had gehad. De commandant had wel wat anders aan zijn hoofd dan een matroos met problemen. Ik maakte wel elke dag zijn hut schoon, en zijn wc en douche. Het was wel een goede kerel, maar een matroos zag hij niet staan. Hij had wel belangrijkere dingen om zich druk over te maken. Toen we een keer heel druk waren, kwam een andere officier zeiken over een stofzuiger. Die stond ergens. Hij had hem ook zelf kunnen pakken en wegzetten. Nee, officieren staan mijlenver weg. Het was geen optie om daar naar toe te gaan. “
“De korporaal speelde wel een sleutelrol. Ik kreeg te weinig rust. Maar ik gaf alles. Ik doe alles met passie en voor 100 procent. Ik wilde de beste matroos zijn. Ik wilde de korporaal laten zien dat ik de beste was. Voor hem deed ik dat. Ik had ook de ambitie om zelf korporaal te worden. Tot ik letterlijk mijn bed niet meer kon uitkomen.”
“Het is een hele stap om hulp te zoeken. En toen ik uiteindelijk hulp zocht, kreeg ik geen erkenning. De revalidatiearts was echt een klootzak. Hij deed alsof ik het expres deed. En een officier die zich als klootzak gedraagt, daar doe je als matroos niks tegen. De hulp was ook niet op mij gericht, maar op de Marine. Ik moest weer aan het werk. Mijn probleem werd weggestopt. En toen ik in de burgermaatschappij naar een arts ging, die een burnout bij mij vaststelde, kreeg ik op mijn flikker dat ik naar een burgerarts was gegaan.”
Officieren staan mijlenver weg. Het was geen optie om daar naar toe te gaan.
“Nogmaals, ik was er allemaal zelf bij, maar de Marine wil geen mensen die even niet meer mee kunnen. Als je niet mee kan, moet je weg. IK woonde in Zwolle, en stelde voor om dichterbij huis te gaan werken als kok. Dat kon bijvoorbeeld in Doorn, op de marinierskazerne, maar dat mocht niet van de artsen. En nu zijn we een paar jaar verder en heb ik nog steeds klachten en ben ik onder behandeling. Ik had vroeger altijd zin in het leven, wist precies wat ik wilde. Maar nu niet meer. Die zin is vaak weg en ik heb geen idee wat ik moet. En daar heeft de Marine een grote rol in gespeeld. En ik was er ook zelf bij, dus moet ik ook mezelf de schuld geven.”
“Het gedrag van de Marine vind ik niet menselijk. Dat ze zo met een jong iemand, die graag wilde en die zelfs carrière wilde maken omgaan. Geen gevoel. Niks. Ik voelde me als een slaaf behandeld. Het enige wat ik wilde was erkenning, maar ik kreeg op mijn flikker. Ik wilde erkenning dat ik een burnout had. Dat kreeg ik niet, en toen heb ik een ontslagprocedure ingezet. Dat duurde ook drie maanden. Toen zat ik thuis zonder uitkering en ik moest mijn opleiding bij de marine terugbetalen, toen was al mijn spaargeld op. Na een jaar ben ik toen vrijwilligerswerk gaan doen. En nu werk ik weer als kok. De Marine heeft mij jaren van mijn leven afgepakt. Bewust, of onbewust. Het is doffe ellende. Er waren ook leuke dingen, mooie momenten, maar ik moet moeite doen om me die te kunnen herinneren.”
Ik had ook de ambitie om zelf korporaal te worden. Tot ik letterlijk mijn bed niet meer kon uitkomen.
“Nu gebruik ik mijn verhaal om anderen te helpen. Ik volg een kindercoachopleiding, zodat ik kan zorgen dat kinderen wel gehoord worden. Maar ik zou ook echt graag de hulp bij de Marine verbeteren. Dat er hulp is voor matrozen, maar dan echt goed. Dat ze niet hoeven vechten tegen de organisatie, want zo voelde dat voor mij. Als een gevecht. Ik zou dat echt graag willen! Ook zou het mooi zijn als ik in contact kom met anderen, die ook minder goede ervaringen hebben. Zodat we iets kunnen doen voor elkaar, en voor de Marine. Van de Marine zou ik nog graag erkenning willen. Ik heb er drie jaar gezeten en dan word je zo behandeld. Die erkenning zou veel goedmaken.”
*Marieke Swarts is een gefingeerde naam, echte naam is bij de redactie bekend.
Naschrift: We hebben dit verhaal voorgelegd aan luitenant-generaal der Mariniers Rob Verkerk, de Commandant van het Commando Zeestrijdkrachten. Hij heeft het intern laten uitzoeken en de Marine heeft inmiddels contact gehad met Marieke Swarts.
Door: Eduard van Brakel
Verschrikkelijk, ik hoop dat CZSK keihard zal ingrijpen
Waarom nooit rechtsbijstand ingeroepen? Daarover is een gemiddelde militair toch ingelicht.
Volgens mij is deze dame door de keuring heengeglipt. Bij de marine werken houdt ook in dat je militair bent een op uitzending gestuurd kan worden. Een beetje weerbaarheid mag dan wel worden verwacht. Ben benieuwd naar de andere kant van het verhaal want als “iedereen” tegen je is zoals mejuffrouw stelt, denk ik toch dat er meer aan de hand is met persoon in kwestie.
Je zit er goed naast meneer, de meeste zijn tegen je omdat ze een treep meer hebben en denken dat je Jesus zijn en hebben er volop plezier in je te kleineren,
De marine moet zich kapot schamen, en als je er 1 op zen bek slaat dan gaan ze aangifte doen, mietjes zijn het mietjes!!!!
Geloof me, nu in 2017 is er nog niks veranderd , helemaal niks.
Ik vermoed dat “Marieke” het verkeerde dienstvak heeft gekozen. In een kombuis moet je aanpoten – de hap moet immers op tijd klaar staan – en daar vallen soms harde woorden. Misschien had ze zich bij de Administratie of Verbindingsdienst beter kunnen ontwikkelen. Zo verliest defensie veel goede, gemotiveerde mensen, door ze lukraak een dienstvak in te proppen. En die harde woorden vind je overal, zowel bij defensie als in de burgermaatschappij. De marine heeft er een patent op, daar moet je mee leren omgaan.
Nee dat heeft ze niet, de cultuur is om te huilen daar, vrienden voor het leven bestaat al helemaal niet bij de marine, allemaal propaganda, ik denk dat de marine straks geen mensen meer kan vinden , en terecht, dat hebben ze aan zichzelf te danken.
Nog even dit, mijn zoon werd gepest en die gaf een meerder een klapje, dat mietje ging aangifte doen, niks geen schade of zo maar omdat die homo op zen streepjes ging staan, vervolg 800 euro boete.
Vuile flikkers zijn het, als de de oorlog wil winnen dan kan je dat vergeten met die mietjes aan boord.
De marine sucks!!~!~!!!!!
Maar de Koninklijke Marine is ook samen leven. Je zit tenslotte met elkaar op een schip, dat je kunt zien als een drijvend dorp. Je collega’s zijn tegelijk je vrienden, met wie je na je werk gaat sporten, wat gaat drinken of met wie je een stad gaat verkennen als je in de haven ligt.
DIT SOORTPROPAGNADA MOET JE DUS NIET INTRAPPEN, ALLES IS GELOGEN.
Beste ouders, stuur u kind niet naar de marine, het is een fake, je wil je zoon of dochter dit niet aan doen.
Vrienden voor het leven ???? ze naaien je waar je bij staat.
Het bedrijfsleven bied veel meer dan de marine, salarissen, arbeidsvoorwaarden etc