Wie verdedigt ons paradijs?

De gewonde veteranen die een recordaantal medailles binnenhaalden op de Invictus games staan symbool voor onze Krijgsmacht. Het kan eigenlijk niet, maar ze doen het toch. Gewond geraakt, maar niet verslagen. Lamgeslagen maar jezelf oppakken en doorgaan, zoeken naar wat nog wel kan, en daar heel goed in zijn. Een mentaliteit om trots op te zijn. Mannen en vrouwen die echt door zijn gegaan waar anderen stoppen. Niets dan respect voor hen. En hulde voor hun prestaties!

Onze Krijgsmacht zelf is ook gewond, lamgeslagen. Voertuigen die niet rijden, vliegtuigen die niet vliegen, vaartuigen die niet varen. Het is al zo vaak gezegd. Maar de signalen dat de Krijgsmacht wel bijna door de knieën gaat zijn nu wel heel sterk. Alleen zijn de wonden van de Krijgsmacht niet het gevolg van inzet, niet het gevolg van lijf en leden wagen in een ander land. De wonden van de Krijgsmacht zijn het gevolg van het onverantwoordelijke snoeien in de begroting van ons ministerie van Defensie door de politici in Den Haag.
Wat zijn de gevolgden van de bezuinigingen?
En wat zijn de resultaten van die bezuinigingen? De Algemene Rekenkamer spreekt over zeer negatieve directe gevolgen voor de operationele gereedheid van de Krijgsmacht. De NAVO vindt dat Nederland te weinig uitgeeft aan Defensie en dat de inzetbaarheid van de Krijgsmacht te wensen over laat. De NAVO schrijft over onze landmacht: ‘De kwaliteit van de landstrijdkrachten wordt niet langer gecompenseerd door het gebrek aan kwantiteit’. Het gevolg daarvan zou kunnen zijn dat Nederland pas weer NAVO steun krijgt als we zelf de Krijgsmacht weer op orde hebben.
De grootste bondgenoot van ons land, de VS, vindt Azië belangrijker dan Europa. En zowel Hillary Clinton als Donald Trump lijken minder geneigd te zijn hulp te geven aan Nederland en Europa als we blijven parasiteren op het Defensie-apparaat van de VS. De VS dat 70 procent van de NAVO financiert.
Wie bepaalt straks de toekomst?
Ondertussen bouwt Rusland de verloren gegane Krijgsmacht weer op. En alleen met steun van de VS zouden we in Europa – als het nodig is – een vuist kunnen maken tegen de Russen. Als Europa niet zelf in de veiligheid kan voorzien, bepalen straks Rusland en de VS de koers en toekomst van ons continent.
Het Europa dat zo eensgezind had moeten zijn na de Tweede Wereldoorlog, is dat niet. Onderlinge verschillen en spanningen zorgen voor zwalkend beleid, zorgen voor onmacht. Voor zoveel onmacht dat we bijna aan de leiband van Erdogan lopen, ook een NAVO-bondgenoot, maar eentje die zich niet zo gedraagt.
Toch heeft Nederland zich ook niet altijd als een trouwe NAVO-bondgenoot gedragen. Door het structureel verkwanselen van onze Krijgsmacht, zijn we het lachertje van de NAVO geworden. De NAVO maakt zich ‘ernstige zorgen’ over ons Defensie-budget. Endie zorgen liggen dus niet aan onze militairen die zich ondanks het gebrek aan alles, blijven inzetten om missies mogelijk te maken.
Niet kunnen, of niet willen?
Politici die nu vinden dat er meer geld naar Defensie moet, hebben boter op hun hoofd. Hun partijen waren het namelijk die structureel de kaasschaaf, of de botte bijl hanteerden als het om Defensie ging. Dat er geen geld is, is onzin. Vorig jaar was er gewoon een economische groei van 2%. Dat gaat om miljarden extra inkomsten voor de Staat. Maar niets daarvan gaat naar Defensie. Veiligheid heeft totaal geen prioriteit bij de heren en dames in Den Haag. Het is geen kwestie van niet kunnen, maar van niet willen.
Het bieden van veiligheid is de belangrijkste taak van onze overheid. Maar het lijkt alsof waarden niet meer belangrijk zijn. Het gaat om directe waarde. Om directe input voor de economie. Terwijl die economie alleen maar kan draaien wanneer de veiligheid gewaarborgd is.
Wie verdedigt ons paradijs?
We wonen objectief gezien in een paradijs. Nederlanders horen bij de gelukkigste mensen in de wereld, bij de welvarendste mensen in de wereld, onze economie hoort bij de sterkste en beste van de wereld. Maar we hebben niets om dat paradijs te verdedigen.
Door: Eduard van Brakel