2,5% loonsverhoging lijkt een alleszins redelijke vraag vanuit de militaire vakbonden als het gaat om een marktconforme loonsverhoging. Maar Defensie vindt het gezien de huidige omstandigheden een te hoge eis. 2,5% loonsverhoging lijkt een prima tweede stap, nadat de vorige cao nadrukkelijk een eerste stap is genoemd door minister, staatsecretaris en Commandant der Strijdkrachten. Maar de tweede stap blijft uit. De vraag is hoe serieus de minister, staatssecretaris en commandant der strijdkrachten hun personeel nu echt nemen. Het antwoord lijkt bijna ‘niet’ te zijn.
Behoorlijk bestuur en personeelszorg lijken bij Defensie inmiddels begrippen te zijn die alleen op papier nog ter harte worden genomen. Want terwijl het personeel loze belofte op loze belofte te horen krijgt, wordt het wanbeleid doorgezet met als gevolg een acuut tekort op de begroting van 650 miljoen.
‘Als samenleving moeten we weerbaarder worden en moeten we ook willen investeren in diegenen die onze waarden verdedigen: de mannen en de vrouwen van onze krijgsmacht. Zij vechten desnoods met gevaar voor eigen leven voor onze veilige toekomst!’, dat schrijft minister Bijleveld in het voorwoord van de Defensievisie 2035. Blijkbaar geldt dat investeren in de mannen en vrouwen alleen voor het jaar 2035, want onder leiding van deze minister gaat dat in 2021 niet gebeuren, gezien het feit dat een redelijke eis voor een redelijke loonsverhoging met een onredelijke onverzettelijkheid vanuit Defensie wordt beantwoord.
Als…
En als Defensie nou 100% gevuld was, en het personeel in rotten van de drie de poort binnenkwam marcheren, en de salarissen de afgelopen jaren ook fors waren gestegen, dan was er wellicht nog wat zeggen voor de opstelling van de werkgever Defensie. Maar dat is niet zo. Er zijn meer dan 9000 vacatures (Dat is meer dan het aantal militairen bij de Luchtmacht, Marine of Marechaussee!), en hoewel de werving iets beter gaat, is er nog lang geen zicht op vervulling van vooral moeilijke functies, en het flexibele beleid rondom reservisten loopt vaak ook nog vast in bureaucratie. Ook bij de cao’s in de afgelopen 10 jaar kreeg het personeel er weinig bij, en toen was de beloning ook nog lang niet marktconform. Defensie is dus nog niet eens bij de markt aangesloten, en lijkt nu bewust nog meer achterstand te willen oplopen. Eigenlijk kan de Krijgsmacht zich helemaal niks permitteren, maar toch presteert Defensie het om telkens nieuwe drempels op te werpen bij het creëren van tevreden personeel met een marktconforme begroting.
En dat is toch op zijn minst opmerkelijk te noemen. Je zou verwachten dat een CDS die ervoor zorgt dat zijn eigen adjudanten (terecht) zeer goed beloond worden, ook zijn nek uitsteekt voor de rest van het personeel, maar dat doet hij niet, want het blijft uit de mond van de hoogste militair angstvallig stil als het gaat om zijn personeel en hun arbeidsvoorwaarden. Veel meer dan het herhalen van de woorden van de minster dat de CAO een goede eerste stap is, doet admiraal Bauer niet. Je zou ook verwachten dat een minister die heeft gezegd dat de vorige CAO een eerste stap is, ervoor zorgt dat er een tweede stap gezet wordt. Je zou verwachten dat een staatsecretaris die zelfs voormalig personeel laat bellen of ze Defensie missen en willen terugkeren, het wél opportuun zou vinden om het zittende personeel fatsoenlijk te belonen.
Respect en waardering
De Defensietop blijft maar respect en waardering uitspreken voor het personeel. En dat is natuurlijk ook terecht. Want als je dat personeel uitknijpt als een citroen, terwijl datzelfde personeel trouw en loyaal de opdrachten en missies blijft uitvoeren, dan verdient dat ook respect en waardering. Maar het probleem is dat je met respect en waardering geen huur of hypotheek kunt betalen. En het probleem is dat respect en waardering en beetje een sneu begrip wordt als je jarenlang roept dat het personeel op 1 moet komen, maar niet thuis geeft als datzelfde personeel om een fatsoenlijke beloning vraagt.
Het zou van persoonlijkheid getuigen als er vanuit de militaire top eens niet gezegd wordt dat ze daar niet over gaan, omdat het aan de politiek is. Maar dat de militaire top, de CDS voorop, zegt: ‘Het zijn onze mensen. En die moeten goed beloond worden. Wij gaan daar wel over, want als wij geen goede mensen hebben, of wanneer onze mensen minder gemotiveerd zijn omdat hun arbeidsvoorwaarden beneden de maat zijn, kunnen wij onze missies niet uitvoeren. Wij gaan daar dus wel over, want wij zijn het zat dat er loze beloftes worden gedaan. Wij gaan daar wel over, want onze mensen die wij op missie sturen, verdienen fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden’. Het zou de minister, de staatssecretaris en de CDS sieren als ze hun gedane beloften nu eens gestand doen. Zodat er op een nadrukkelijke eerste stap, ook een nadrukkelijke tweede stap volgt. Als er op uitspraken van respect en waardering eens zinnen volgen als: daarom heb ik besloten uw loon te verhogen met 2,6%. Daar heeft het personeel meer aan, dan aan loze mooie praatjes.
Geen woorden, maar daden, zouden ze in Rotterdam zeggen.
Door: Eduard van Brakel
Foto: Defensie
De zoveelste reactie die het sprookje dat defensie heet beschrijft zoals het is, geen mooie woorden maar gewoon de faillisements verklaring uitgeschreven.
Onze leiders zijn beslissingsloos en doen aan alle kanten compromissen sluiten zodat in ieder geval hun naam niet kan worden gekoppeld aan een vervelende beslissing., wat aan een kant wel te begrijpen is want als je dat wel durft wordt je wel gevierendeeld door een journalist die niet gehinderd wordt door enige vorm van bekendheid met de materie (chora).
“Put your money where your mouth is” is hier wel toepasselijk en als generaal beslissen dat je kerels naar voren moeten of de gemeenschap dienen is 1 maar strijden voor de beloning van die beslissing dat is een ander verhaal.
Toegeven dat je failliet bent wil geen enkele directeur maar de waarheid doet pijn.
Na 36 jaar bij dit prachtige bedrijf heb ik recht van spreken maar roepende in de woestijn.
Het laatste voorbeeld is COVID 19 , nationale inzet is een must zegt onze baas dus alle geneeskundige capaciteit doet de BV Nederland uithelpen in ziekenhuis etc met hart en ziel, maar niemand steunt deze lui want alles moet door dus na ruim een jaar oneigenlijk werk gewoon door en niet zeiken want wie heeft er nou rust en vakantie nodig!! Voorbeeld gedrag is dat gedrag wat de commandant vreemd is, doorgaan waar andere stoppen is de leus, maar dat is makkelijk praten als jecniet weet wanneer je dat zelf moet doen!!