Visie, de politiek en Defensie. Het is op zijn zachts gezegd geen gelukkige combinatie. Niet alleen het jarenlange afbraakbeleid in een steeds onveiliger wordende wereld getuigt daarvan, maar het is nog veel erger. De Nederlandse militairen die sneuvelden, gewond raakten, en maanden van huis waren om een veilige situatie in Uruzgan Afghanistan te creëren, lijken dat voor niets te hebben gedaan. Uruzgan valt weer in handen van de Taliban.
Bij Chora in Uruzgan werd de grootste slag van door Nederlandse militairen uitgevochten sinds de Tweede Wereldoorlog. Militairen kregen daar de opdracht ‘standhouden’. Gedaan door een militair commandant die wel weet wat verantwoordelijkheid nemen is. De militairen zorgden voor veiligheid. De politiek most zorgen voor economisch en politiek toekomstperspectief. Maar de politiek verzuimde dat te doen. Militairen vonden de missie niet af. Toch besloot de politiek de stekker uit de missie te trekken. Na 24 gesneuvelde militairen en 41 militairen die blijvend invalide raakten.
Interne partijpolitiek die gevoerd werd, werd boven internationaal belang gesteld. Visie was ver te zoeken. Terwijl onze militairen hun leven hebben gegeven bij het vechten in een ver land, terwijl particulieren, onder wie de vader van de gesneuvelde Timo Smeehuijzen, geld inzamelden om scholen te bouwen in het gebied, terwijl militairen bruggen, wegen en ook scholen bouwden, verscholen politici zich an masse. Omdat ze druk waren met het spelen van politieke spelletjes.
Door hun gebrek aan visie kon de missie niet worden verlengd. Enerzijds omdat er zo verschrikkelijk veel was bezuinigd dat we het materieel en de mankracht niet meer hadden. Anderzijds omdat interne spelletje, en het aantal zetels in de peiling belangrijker waren dan het doel waar onze mannen en vrouwen zich voor opofferden.
Trots moeten we zijn op onze militairen die in Afghanistan gediend hebben. Schamen mogen we ons voor de politiek, die keer op keer de realiteit uit het oog verliest en korte termijn zetelwinst stelt boven het verwezenlijken van echte idealen.
Door: Eduard van Brakel