Het opkomende herfstzonnetje zorgde voor wat warmte op deze vroege ochtend op de Rucphense Heide. Het voelde wel lekker warm na een nachtje van pak hem beet drie uur slaap, dat verder gevuld was met het lopen van verkenningspatrouilles. De sergeant-instructeur stond kwaad te kijken bij mijn buddy, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan. Ik genoot van het mooie uitzicht. Totdat de bulderende stem van de sergeant mij uit mijn gedachte rukte: ’Verdomme Van Brakel, pak er maar 20!’ ‘Ik? Waarom?’, riep ik verbaasd. ‘Bek houwen, voorligsteun’, was het antwoord van de sergeant.
Terwijl ik begon met het 20 keer opdrukken, begon de sergeant uit te leggen waarom. Mijn buddy had zijn bevel, dat we na de verkenningspatrouilles hadden moeten schrijven, niet af. ‘En hij heeft wel geslapen, en jij ook’, beet de sergeant ons toe. ‘Als je maatje wil dromen over lekkere wijven in de stad, dan moet jij er maar voor zorgen dat hij zijn bevel schrijft. Jij hebt het wel af, dus had je tijd om hem te helpen!’, vervolgde de sergeant zijn tirade tegen mij. Ik stond op, maar mijn verweer maakte het er niet beter op: ‘Ik heb hem niet eens horen terugkomen vannacht’, sergeant’, zei ik. Woest werd de sergeant. Ik was een schande voor zijn leger, en mijn buddy zo mogelijk nog erger. Andere maatjes van de officiersopleiding lachten besmuikt, iedereen kwam een keer aan de beurt voor een afzeikmoment en een wat hardere les van de sergeant en nu was het mijn beurt.
Het voorval ben ik nooit meer vergeten. Maar door mijn jaren bij andere werkgevers was ik vergeten hoe militairen elkaar helpen en op elkaar letten, en ook een beetje vergeten hoe het nu echt werkt in goedlopende teams. In teams help je elkaar, onvoorwaardelijk. Ik had het er laatst nog over met een ander oud-dienstmaatje dat nu een outdoorbedrijf heeft. ‘Ik mis die militairen’, zei hij. ‘Gewoon dingen doen, aanpakken, niet zeuren en werk van elkaar overnemen zonder gezeik’.
Ik was een schande voor zijn leger, en mijn buddy zo mogelijk nog erger.
Bij veel organisaties waar ik kwam te werken, al dan niet als freelancer, werd mij verteld dat ‘we hier zo’n leuk team hadden’. Ik keek dan rond en vroeg me af waar dat team dan precies was. Zeker nu organisaties steeds meer aan het nieuwe werken doen, bestaan teams zoals ik ze ken bijna helemaal niet meer. In de journalistiek, bij de omroepen waar ik werkte, kwam ik ze nog wel tegen: die clubjes mensen die samen een onwijs gaaf radioprogramma maakten. Ze kenden elkaar door-en-door, hadden aan 1 woord genoeg, en als iemand iets niet kon doen, regelde een ander het gewoon. Zonder zeuren, zonder dat er een rekening openstond.
Maar verder? Teamleiders zitten afgezonderd van hun team op hun kantoortje dingen te doen. Teamleden zitten allemaal op een andere verdieping, omdat door de flexplekken er geen ruimte is om met elkaar te zijn. Als een team iets moet doen, verwijt de manager individuen dat ze het niet gedaan hebben, terwijl die manager zelf geen poot heeft uitgestoken om te zorgen dat het wel afkwam.
Soms zou ik dan wel even die sergeant willen zijn. Mensen in de voorligsteun leggen, omdat ze eerder weg zijn gegaan, terwijl het team het werk niet af krijgt. Of de managers een rondje laten rennen omdat hun team die avond een geweldige release had opgeleverd en zij de volgende dag pas het team met een mailtje hadden gefeliciteerd, omdat ze ‘van anderen hadden begrepen dat de release gelukt was’, terwijl ze daar verdorie bij aanwezig hadden moeten zijn met koffie, bier en gevulde koeken.
Als een team iets moet doen, verwijt de manager individuen dat ze het niet gedaan hebben, terwijl die manager zelf geen poot heeft uitgestoken om te zorgen dat het wel afkwam.
Voorbeeldgedrag, samenwerking, wat voor elkaar over hebben, en soms een stapje harder lopen zonder te zeuren. Wat zou het bedrijfsleven veel mooier zijn als dat zou gebeuren. Bedrijven zouden meer moeten investeren in echte teambuilding en echte samenwerking. Het Nieuwe Werken anders inrichten, teams als team bij elkaar zetten, teams als team afrekenen. Teambuilding niet 1 middag in het jaar bij een bowlingbaan, maar 2 dagen per maand in het bos. Of 2 dagen per maand onder begeleiding keihard werken aan hetgeen ze echt moeten doen als het heel druk is. Zodat je de sterke en zwakke kanten van iedereen optimaal benut. Werken als team, op elkaar letten, elkaar helpen. Dankje sergeant, die les van die 20 pushups blijft me mijn hele leven bij.
Door: Eduard van Brakel
En zo is het.