Nieuw perspectief op de zaak

Sinds de oprichting van het Defensie-Platform een jaar geleden, is deze blog flink gegroeid. Zelfs zoveel dat er een vacature open kwam voor een nieuwe redacteur. Van alle sollicitanten ben ik nu degene met het geluk zich voor te mogen stellen aan alle lezers van het Defensie-Platform als de nieuwste aanwinst van het geweldige team van vrijwilligers.
Mijn naam is Eva de Feber, ik ben twintig, studeer Algemene Cultuurwetenschappen aan de Universiteit van Tilburg en heb me een groot deel van mijn leven tot nu toe niet met Defensie beziggehouden. Dat klinkt misschien vreemd als introductie op deze website, maar ik vind dat ik daar eerlijk over moet zijn. Ik hoop immers ook op eerlijke reacties van lezers. Bovendien zijn er nu eenmaal veel jonge mensen in de burgermaatschappij die niet of nauwelijks stil staan bij de waarde van onze krijgsmacht. Ik ken verschillende van die mensen en weet dat ook ik er niet bij stilstond dat Defensie bijgedragen heeft aan het feit dat ik de vrijheid had om te gaan studeren. Veel andere factoren spelen daar ook in mee, maar mede dankzij Defensie kon ik een kleine twee jaar geleden in vrede en veiligheid beginnen aan een universitaire opleiding, als eerste vrouw in mijn familie. Mettertijd ben ik me daar meer en meer bewust van geworden en ik geef hier dan ook graag een voorbeeld van hoe de houding van jongeren tegenover Defensie kan omslaan van onwetendheid naar actief voorstander.
Mijn eigen omslag is heel kort samen te vatten: ik leerde een militair kennen. Dat is ondertussen meer dan twee jaar terug. Sinds ruim een jaar schaar ik mijzelf onder de groep ’thuisfront’. Vanuit onze vriendschap is een relatie ontstaan en zo rolde ik als vanzelf de onbekende wereld van Defensie in. In mijn blogs zal ik geregeld gebruik maken van mijn eigen ervaring als thuisfronter en de kennismaking met het bestaan van een militair. Sinds de opschorting van de opkomstplicht is de zichtbaarheid van de krijgsmacht in de burgermaatschappij sterk afgenomen en hebben veel mensen geen goed of duidelijk beeld bij wat de krijgsmacht precies doet, laat staan bij hoe de levens van militairen en hun naasten eruitzien. Wat in veel communicatie van (oud-)militairen voorkomt, is het probleem van de eigen taal die binnen Defensie gesproken wordt. Soms zijn het nieuwe woorden, soms krijgen woorden een andere betekenis en na allerlei uitdrukkingen zijn afkortingen alom aanwezig. Recentelijk ontstond over een uitspraak op deze blog (Mevrouw Hennis, laten we elkaar geen mietje noemen.) zelfs nog discussie op Twitter! Om verdere misverstanden en onduidelijkheden te voorkomen, zal ik proberen erop te letten dat waar nodig verduidelijking zal zijn om de blog ook leesbaar blijft voor geïnteresseerden die niet bij Defensie werken. Al is het maar voor mezelf! Vragen stellen staat vanzelfsprekend ook altijd vrij.
Als gevolg van mijn relatie met een militair, ben ik me gaan verdiepen in Defensie. Tot ons beider geluk bleek ik het allemaal bijzonder interessant te vinden (al moet ik die app om de rangonderscheidingstekens te leren misschien wel nog eens gaan downloaden). Ik besloot me wat actiever op te stellen en ben bijvoorbeeld kaarten gaan schrijven aan onbekende uitgezonden militairen en hun thuisfront. Iedereen bevriend laten worden met een militair is helaas echter geen praktische oplossing voor het gebrek aan draagkracht voor Defensie in Nederland. Wat wel helpt, is het delen van verhalen. Een medestudente heeft hiervan een prachtig voorbeeld opgeleverd. Voor een vak aan de universiteit moesten we actie voeren voor een goed doel door middel van media. Bij onze groep werd dat goede doel uiteindelijk het dagboekjesproject van Hulp voor Helden, dat is opgezet om militairen en thuisfront te stimuleren hun gedachten, gevoelens en ervaringen op te schrijven en deze met elkaar te delen. Ons project hield in om vooral de online media te verkennen omdat Hulp voor Helden daar nog nauwelijks aan begonnen was.
Onder de naam Dagboek voor Helden zijn we aan bewustwording, draagvlak en ook donaties gaan werken door middel van onder meer een blog en Twitter. We hebben zo veel uitgezocht over hoe media werken, maar ook over de problematiek bij militair, veteraan en thuisfront. Vanuit allerlei kanten hebben we mensen leren kennen die ons wilden helpen en we hebben ook vanuit Defensie verschillende mensen ontmoet. Op weg terug naar huis in de trein na ons bezoek aan de Generaal Majoor de Ruyter van Steveninck kazerne in Oirschot, was het mijn medestudente die zei dat ze voorheen niets meekreeg van Defensie en er niks van af wist, maar nu zoveel gehoord, gezien en geleerd had, dat ze het erg jammer vond dat ons project ten einde liep. Inmiddels is zij (evenals ikzelf overigens) aangenomen als vrijwilliger bij Hulp voor Helden om te helpen met het schrijven van blogs en het bijhouden van sociale media.
Naast alle mensen die zich door ons project bewust(er) geworden zijn van de wereld van militairen en hun thuisfront, is dat toch wel het mooiste ‘eindproduct’. Dat iemand zich vrijwillig, zonder enige directe persoonlijke connectie met Defensie, toch zo inzet voor deze zaak. Het project is meer dan geslaagd en ik hoop met mijn bijdrage aan het Defensie-Platform ook weer op verschillende vlakken mensen het belang van onze krijgsmacht te laten ontdekken.