Over Nederland-België, de adaptieve Krijgsmacht en luie flikkers

Beste mevrouw Hennis,
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik moest wel een beetje lachen. In het NRC verscheen gisteren verhaal dat de Nederlandse Krijgsmacht nog wel kan winnen van België. Het kost wel wat moeite en eerst zullen we Zuid-Limburg en Zeeuws-Vlaanderen verliezen, maar dat is toch al bijna Belgisch. En we winnen het later weer terug. Toch goed nieuws, dat we in ieder geval iets sterker zijn de Belgen. Het zijn die kleine dingetjes die je gelukkig kunnen maken, nietwaar?
Maar gelukkig lijkt een conflict met onze Zuiderburen ver weg minister, we werken immers goed samen. Zij doen het onderhoud aan veel van onze schepen, en we willen samen nieuwe fregatten kopen, al is daar wat heibel over. De Belgen willen nog meer state-of-the-art luchtdoelraketten erop dan wij. België en Nederland wisselen elkaar af bij de F16-missie in Irak, en we bewaken elkaars luchtruim.
Samenwerking is goed minister, maar zelf verantwoordelijk kunnen voor onze eigen veiligheid nog beter. En de innige samenwerking met de Belgen moet leiden tot een gezamenlijke luchtmacht. Dat vond ook luitenant-generaal Dennis Luyt, de commandant van de Luchtmacht in De Telegraaf. En ik denk dat generaal Middendorp dat ook vind. Beiden zien liever wat meer JSF’s, want daar komen er echt wel heel weinig van. 38 van die dingen en er dan straks maar 4 inzetbaar hebben voor missies. Dat is wel een beetje weinig, vind u ook niet minister?
En wat meer artillerie, dat zou Middendorp ook fijn vinden. Want die houwitsers, daar hebben we er ook niet zo veel meer van. De gele rijders wachten met smart op meer kanonnen. Eigenlijk wacht de hele Krijgsmacht met smart op meer, meer, meer. Meer geld, meer mensen, meer materieel. En niet minder, minder, minder zoals de afgelopen decennia is gebeurd.
U wilt naar een adaptieve Krijgsmacht. Een mooie term om er weer een reorganisatie door te jassen. Adaptief betekent volgens mij dat je je kunt aanpassen. Laten we dan beginnen met het aanpassen aan het huidige dreigingsbeeld en de investeringen in Defensie opvoeren. Want het is het gemakkelijkste aanpassen als je ruim in je mensen en middelen zit, minister. Dat je kunt zeggen dat we nu de pantserinfanterie in kunnen zetten, of het Korps Mariniers, en dat die kunnen optreden met luchtsteun, terwijl een onderzeeboot allemaal geheime inlichtingen verzamelt. En dat we dan tegelijk mee kunnen doen aan een heel grote oefening in Oost-Europa, en nog een missie in Mali met luchtsteun kunnen draaien. We zijn de zevende of achtste economie ter wereld minister, dat moet ons toch kunnen lukken. Meer materieel, meer oefenen, meer mensen, dat maakt de Krijgsmacht pas adaptief.
En de Krijgsmacht moet zelf ook veilig zijn minister. Veilig voor een ieder die er werkt. Discriminatie op basis van geslacht, geloof, seksuele voorkeur of wat dan ook is verbonden en mensen die zich daaraan schuldig maken moeten bestraft worden. En ja, ik weet het, ik ben ook een exponent van die blanke mannelijke cultuur die heerste bij Defensie. Een vrouwelijke militair van de geneeskundige dienst was in mijn tijd ook een verbanddoos, maar wel alleen de goede (mannen van dat onderdeel waren billenwassers), een vrouwelijke majoor een majorette, mijn maatjes van de cavalerie (allemaal mannen) waren stuk voor stuk een tankslet, en ik begreep dat marinemensen die die met torpedo’s werken allemaal lullenpoetsers zijn. En mariniers zijn vissticks, luchtmachters fluimen en die lui van die houwitsers, de gele rijders van de 11^e afdeling zijn eigenlijk geile ridders van de 11^e afdwaling. En als ik met mijn maatjes, die nog in dienst zitten weer eens een beruchte mannenavond (die steeds minder berucht worden, want we worden ook een dagje ouder) hou, dan noemen ze mij minstens 31x een domme loempia. Is dat goed? Ik weet het niet. Het is zo. Ik ben onderdeel van die dominante cultuur geweest, en navraag bij mensen die niet bij die dominante cultuur hoorden, leerde mij dat zij zich er niet aan stoorden. Maar dat staat ook precies in het onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau.
Ik heb inderdaad ook mensen van alles genoemd minister, maar niet omdat ze homo, vrouw, of iets anders waren. Ik deed het omdat ze iets niet goed deden. Ik ben ooit naar een homoseksuele militair gelopen, en bood hem mijn excuses aan, omdat ik ‘luie flikker’ tegen hem had gezegd toen hij niet opschoot. Zijn antwoord: ‘Ik had het erger gevonden als je dat niet had gezegd, want dat zou betekenen dat je me anders zou behandelen dan de rest. Jij noemt iedereen luie flikker.’ Natuurlijk besef ik me dat dit niet altijd goed is en dat je je kunt afvragen of het überhaupt nodig is om iemand ‘luie flikker’ te noemen, want er zijn waarschijnlijk betere manieren van leiderschap. Maar ik heb dan ook niet echt een glanzende militaire carrière achter de rug. Ik heb toen nog overigens nog wel overwogen om betrokkene voortaan ‘luie hetero’ te noemen, maar dan zou ik hem anders behandelen en dat wilde ik niet.

Maar toch minister, mochten er mensen zijn die mij nog kennen uit mijn geüniformeerde tijd, en die zich gekwetst voelen door mij, dan bied ik hen hierbij mijn excuses aan. En nodig ik hen uit voor een kop koffie. Jullie weten me vast te vinden.
Maar bottom-line is dat de Krijgsmacht zorgt voor veiligheid en daarbij zelf ook veilig is voor een ieder die er werkt.
Tot de volgende brief minister! En veel succes met het voorbereiden van de verkiezingen!
 
Met vriendelijke groet,
 
Eduard van Brakel