Militairen voeren alles uit wat je ze voorzet. Uit de aard van het militair-zijn is dat logisch: ze voeren opdrachten van hogerhand (politiek) uit, zijn loyaal tot op het bot en doordesemd met de veelgeprezen can do-mentaliteit.
Militairen kunnen dan ook alles.
In macroperspectief zijn ze in staat om, zichzelf (nagenoeg) geheel zelfstandig logistiek bedruipend, maandenlang in het buitenland te opereren om vrede of stabiliteit te creëren.
Individueel of als eenheid zijn ze bouwvakker, kok, infanterist, operatieassistent, chauffeur, kassier, hulpverlener, diplomaat, vredestichter etc. etc.
Omdat militairen alleskunners zijn én uit het juiste hout gesneden, accepteren ze – niet per se klakkeloos maar wél altijd überloyaal – iedere opdracht. Zelfs als die opdracht quasi-onuitvoerbaar lijkt en, ja: inderdaad, zelfs als ze een donkerbruin vermoeden hebben met een aanstaande actie hun leven in de waagschaal te stellen.
Militair-zijn is géén uit de hand gelopen hobby, spelletje of 9-tot-5-baan. Veeleer is het een ‘way of life’, een roeping, een wereldbaan. Maar dan wel eentje waarbij je ook onder de slechtst denkbare operationele omstandigheden alles op alles moet zetten en je van de BV Nederland mag verwachten dat je goed opgeleid, met de juiste trainingsopbouw en adequate spullen voor het echie naar een missiegebied wordt gestuurd.
Daar zit ‘m echter meer en meer de grootste uitdaging. (Militairen spreken van uitdagingen in plaats van problemen.)
De politiek blijft hardnekkig en pokhouterig in gebreke. Ze wil maar niet inzien dat de krijgsmacht allang door het ijs is gezakt, kaalgeslagen, nog maar een schim is vergeleken met enkele tientallen jaren geleden.
Dreigingen zijn er alom. Andere dan tijdens de hoogtijdagen van de Koude Oorlog, meer diffuus, minder transparant. Zoals een zeer geacht collega onlangs zei: “Dat we geen oorlog hebben, betekent nog niet dat het vrede is…”
Op de oost- en zuidflank van het Europese NAVO-verdragsterritoir is het allesbehalve vrede. Denk alleen maar aan de almaar voortdurende vluchtelingenstroom uit Afrika en het Midden-Oosten, de voortdurende gevechten in het oosten van Oekraïne, de conflicten in Irak, Syrië en Libië en het terrorisme dat niet alleen onze westerse waarden en normen maar zeker ook ons veiligheidsbewustzijn danig op de proef stelt.
Nadat aan het einde van de Koude Oorlog het vredesdividend van de krijgsmacht is geïnd én opgesoupeerd, bevindt ook de Nederlandse krijgsmacht zich in een allesbepalende en vergaande staat van ontbinding. Een stand van zaken die, zo schijnt het toe, alleen nog overeind wordt gehouden door de loyaliteit en can do-mentaliteit van onze militairen.
Hoogste tijd dat de dames en heren politici ontwaken uit hun post-Koude Oorlog-ontkenningsslaap en daden bij woorden voegen.
Onze beleidsmakers/opdrachtgevers op het Haagsche plunche zouden om te beginnen kunnen stoppen met vrijblijvend stukanalyseren dat er toch écht heel veel geld bij moet wil de krijgsmacht nog zo genoemd kunnen worden: dat deel van onze zwaardmacht dat in een worst-case scenario in staat is om oorlog te voeren.
Daarnaast zouden ze kunnen ophouden met het napraten van onze denktanks (Adviesraad Internationale Vraagstukken, Clingendael Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen en HCSS Den Haag Centrum voor Strategische Studies) dat er miljarden euro’s nodig zijn om het zinkende schip ‘krijgsmacht’ te bergen, vlot te trekken en in de vaart van de geopolitieke ontwikkelingen toe te rusten met de adequate middelen die nodig zijn als je militairen naar een missiegebied stuurt.
Hoogste tijd dat onze minister van Defensie en, vooral ook, onze regering inzien dat het vrijwel alle eenheden aan volledig inzetbaar materieel ontbreekt en aan voldoende vulling met personeel.
En dat tegelijkertijd de dreiging en instabiliteit nog nooit zo hoog waren.
Martijn Cornelissen
Volgens de laatste cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek, bevindt het defensiebudget zich op het laagste niveau sinds 1929. Dat spreekt boekdelen over het verantwoordelijkheidsbesef van de opeenvolgende kabinetten van de afgelopen 25 jaar.
Beste lezers, het enigste wat we kunnen doen is onszelf verenigen, alleen dan krijgen wij een stem die er toe doet. Er is momenteel een actie bezig om zoveel mogelijk (oud)militairen te verenigen, meld u alstublieft aan. Ga naar http://www.valkyries.nl voor verdere informatie.
Ik heb geprobeerd in te loggen op deze site, niet gelukt. Coalition For Defense zet zich al sinds 7 juni 2012 in- na een lezing door mij voor de KVMO- voor een krachtige multi disciplinaire , met voldoende voortgangsvermogen uitgeruste moderne krijgsmacht, inzetbaar tot in het hoogste geweldsspectrum.
Zie ook ons rapport onder Down Loads op de website : ‘ Nederland heeft een Zwitsers zakmes nodig’ aangeboden aan de regering, het parlement, defensie woordvoerders, de pers en belangenorganisaties in september 2014.
Lees onze website coalitionfordefense.com waar al onze seminars, lezingen rapporten, artikelen van mijn hand in de NL Pers, die uit het buitenland, onze ( internationale) Conferenties in oktober vorig jaar in Wassenaar, en op 30 mei jl in Brussel voor de NATO, EU enz. Verslag plus Welcome Speech van deze laatste conferentie staan op de website.
Lees ook ons Annual report 2015 met een overzicht van alle activiteiten sinds de start van dit ‘ grass root initiative ‘ ……nu ook hoorbaar bij NATO HQ, NATO Norfolk, de (US) Defensie industrie en in de USA.
Volg ons op twitter @coalitionfd waar wij gem 20.000 (re) tweets en impressions per 4 weken krijgen , waarvan vele uit het buitenland.
Coalition For Defense is een onafhankelijk NGO, bemand door vrijwilligers, statutair gevestigd als ANBI stichting te Den Haag.
Coalition For Defense staat voor a secure and prosperous Europe.
Graag contact om samen te werken, richt uw mail aub aan : tonwelter@coalitionfordefense.com
Alleen eendracht maakt macht en kan deze regering van zijn dwalingen doen terug keren.
Come Fly, Sail and Fight with me,
Ik zie uw reactie graag tegemoet,
Ton Welter , Oprichter en President Coalition For Defense