Mijn laatste brief minister Hennis: dankuwel!

Beste minister, beste Jeanine,
Hier is’ie dan, mijn laatste brief aan u als minister van Defensie van kabinet Rutte 2. Woensdag zit het erop, dat wordt u demissionair minister, en wie weet wordt u wel weer minister. Van Buitenlandse Zaken hoopt u. Mevrouw Hennis, Jeanine, ik wil u bedanken voor uw inzet voor Nederland en voor de Krijgsmacht. Want daar heb ik zeer veel respect en waardering voor. Voor iedereen die zich inzet voor ons land heb ik veel waardering en respect. Maar voor politici in het bijzonder, want je moet als politicus eigenlijk wel een heel dikke huid hebben.
Beste minister, onder uw bewind zijn de bezuinigingen op Defensie gestopt. Net te laat, of net op tijd, dat is de vraag, maar feit is dat u zich van begin af aan hard heeft gemaakt voor meer geld voor de Krijgsmacht. Volgens mij pleitte u vorige week zelfs nog voor minstens 2,5 miljard extra. U maakt uzelf sterk tot de laatste dag.  Natuurlijk waren er ook wat minder fraaie dingen, de Chroom-6 affaire, de affaire met vlieger van Wulfen – de klokkenluider,  AOW-gaten, en -helaas – ook gesneuvelde militairen tijdens missies. Zij brachten het hoogste offer voor ons land. En dan was er ook nog de ramp met de MH17. Een zwarte dag.
Eigenlijk minister, kon u het nooit goed doen. U werd geconfronteerd met miljardenbezuinigingen van eerdere kabinetten, en met de naweeën van de economische crisis. Geldelijke waarde ging daardoor voor echte waarden. Ook – en vooral – bij uw partij, dat moet gezegd worden. Maar als u het dan voor elkaar kreeg dat er meer geld kwam, riep het halve land nog steeds dat er bezuinigd werd op de Krijgsmacht.
En dat extra geld was natuurlijk ook nog eens altijd te weinig. Zure stukjesschrijvers, ikzelf voorop, vonden het nooit genoeg, het moest altijd meer.  Zelfs al had u die 2,5 miljard extra vorig jaar geregeld, dan had ik waarschijnlijk nog geschreven dat het goed nieuws was, maar dat het nog steeds maar een derde is van at we echt nodig hebben. Nodig hebben volgens afspraken met onze NAVO-bondgenoten.
Nou ja, minister, bondgenoten. Ik weet niet precies wat die Erdogan aan het doen is, maar dat lijkt niet echt op het gedrag van een bondgenoot. Voer hij een paar weken terug met zijn Marine de territoriale wateren van Griekenland in, nu maakt hij het wel erg bont tegen Nederland. Ik hoorde vanmiddag van hem dat u en ik in een fascistische bananenrepubliek wonen. Met zulke bondgenoten heb je geen vijanden nodig minister. Alleen denk ik wel dat we het afleggen tegen zijn 641 F16’s (zeg ik uit mijn hoofd – edit: dat klopt niet, ze hebben een stuk of 400 vliegtuigen).
Maar wat ik mooi vind mevrouw Hennis, is dat onze regering – waar u deel van uit maakt – onze waarden, onze principes, boven andere belangen heeft gesteld. Onze soevereiniteit is belangrijker dan de dictatoriale trekjes van Erdogan en zijn bende. Onze regels zijn onze regels, en het maakte niet uit wat de rest van de wereld ervan vond.  En vervolgens zie je dat bij alle partijen (behalve Denk en de Piratenpartij) meerderheden van boven de 90% vinden dat uw regering, mijn regering, onze regering, het goed heeft gedaan.
Bijzonder is dat: er gebeurt iets dat echt over waarden gaat, echt over de rechten die ons land heeft, en over de tegenstand die wij moeten bieden aan buitenlandse inmenging in onze regels, en het land verenigt zich. Onze premier hield zijn poot stijf, onze burgemeester Aboutaleb kookte van woede over het leugenachtige gedrag van de Turkse consul in Rotterdam. En het land zag dat het goed was.
Tegelijk vraag ik me af wat de gevolgen zijn. Is dit gewoon een oprisping van Erdogan? Die als een kat in het nauw om zich heenslaat omdat het ‘ja’ bij het referendum dat hem bijna dictatoriale macht geeft in het geding is? Is het gewoon verkiezingsretoriek van onze vriend in Ankara dat hij fulmineert tegen Europa in het algemeen en Nederland in het bijzonder? Of is hij echt aan het afscheid nemen van Europa? Kan hij dat financieel wel lijden?  En wat betekent dat voor de rol van Turkije in de NAVO? Wat betekent dat voor de banden van Turkije met Rusland? Dictators die elkaar vinden? Poetin en Erdogan van de as Moskou – Ankara? Dat zou wel een aderlating zijn voor de NAVO. Wat Turkije stelt als militaire macht nog wel wat voor. En het ligt strategisch gezien erg gunstig, veel vijanden en potentiele vijanden van het Westen zijn goed te bereiken (en te bestoken) via Turkije.