Ik ben boos

Boos. Dat is wat ik ben. Dat is hoe ik me voel. Ik ben boos vanwege de diverse mediaberichten over pesten, discriminatie en seksistisch gedrag binnen de krijgsmacht. Ik ben boos omdat 13 collega’s via een advocaat kenbaar maken dat ze klachten willen indienen tegen hun collega’s vanwege onacceptabel gedrag en gedragingen.

Maar ik ben niet boos op die collega’s die klachten hebben. Die collega’s hebben groot gelijk om een klacht in te dienen. Daarnaast is boos zijn op slachtoffers omdat ze hun mond open doen niet de weg. Ze zijn geen matennaaiers, maar mensen die we hadden moeten beschermen. Ik ben niet boos op de media en de diverse organisaties die hierover rapporteren en praten. Want zij doen waar ze voor zijn. Ook ben ik niet boos op de krijgsmacht als organisatie. Deze organisatie staat namelijk niet voor het gedrag wat duidelijk niet door de beugel kan. Sterker nog, het onderzoek dat nu wordt aangehaald om Defensie te slaan is door Defensie zelf opgestart om te weten wat de stand van zaken is.
Op wie ik dan wel boos ben? Ik ben boos op de daders. Die “collega’s” die ondanks dat de organisatie al jaren strijdt tegen wangedrag, ons steeds weer achteruit trekken met hun immorele, onfatsoenlijke en niet-militaire gedrag. Die “collega’s” die hun eigen tekorten proberen te compenseren door anderen te beledigen, vernederen en misbruiken. Die “collega’s” die de eretitel brother/sister in arms besmeuren met dit walgelijke gedrag.
Ik ben boos op de collega’s die dit zien maar niet altijd hun mond opendoen of handelen. Vaak uit angst om zelf niet aan de beurt te zijn of omdat ze denken dat ze de daders moeten steunen. Wat onzin is omdat de daders gewoon fout zijn. En ik ben boos op mezelf. Dat ik als officier en leidinggevende niet genoeg heb kunnen doen om de slachtoffers te helpen. Dat ik niet genoeg signalen heb gezien en herkend om hen te vragen wat er aan de hand is. Dat ik niet altijd tijd heb om iedereen uitgebreid te spreken. Dat niet al mijn collega’s een veilige werkplek hebben, terwijl zij zich inzetten voor een veilige wereld.
Misstanden gebeuren. Dat is een feit. Hoe we met die misstanden omgaan is een keuze. Mijn ervaring is dat er wordt opgetreden. Bijna altijd. Maar helaas dus niet altijd en niet altijd genoeg. Dat is wel duidelijk. Ook al zijn deze misstanden geen norm binnen de krijgsmacht en al zijn het incidenten, we mogen ze nooit bagatelliseren. De slachtoffers hebben het recht dat wij ze volledig steunen, hen beschermen en voorkomen dat het weer gebeurt. De daders hebben het recht om keihard aangepakt te worden. Om ervoor te zorgen dat ze dit niet meer doen. De stille omstanders hebben het recht om hun mond niet meer te houden en na te denken of ze ook stil zouden zijn als zij het slachtoffer zouden zijn. Ik en mijn collega-leidinggevenden hebben echter ook een recht. Het voorrecht om leiding te mogen geven aan mannen en vrouwen die hun grootste goed inzetten voor de vrede en veiligheid van Nederland. En met dat voorrecht komt de plicht om voor die mannen en vrouwen te zorgen. De plicht om te handelen als ze bescherming nodig hebben of als ze aangepakt moeten worden. Want als wij zwijgen, dan gaat slecht gedrag door.
En ik geloof dat onze leiders de lat hoog leggen. Afgelopen donderdag gaf onze directeur, generaal Gino van der Voet een nieuwjaarsspeech. En in die speech gaf hij glashelder aan dat een veilige werkplek essentieel is voor iedereen. En dat hij hoogstpersoonlijk eenieder zou aanpakken die die veilige werkplek bedreigt met onacceptabel gedrag. Daarbij citeerde hij de Australische generaal Morisson die in 2013 zei: “The standard you walk past, is the standard you accept.” ( https://youtu.be/QaqpoeVgr8U )
Dat is de lat en wat mij betreft gaat die lat geen centimeter omlaag.
Door: Mostafa Hilali 
Naschrift: Mostafa Hilali plaatste dit stuk op zijn facebook-pagina. Het is hier met zijn toestemming integraal geplaatst – Eduard van Brakel (Hoofdredacteur Defensie-Platform).