Doekje voor het bloeden: Bindingspremie

Het zal je maar gebeuren. Je behoort tot een categorie die schaars is, want je komt in aanmerking voor een bindingspremie. “Mooi toch?” hoor ik u denken, maar de waarheid is anders. Door de tekorten bij defensie blijft er budget over, je hoeft immers die 8000 personeelsleden die er niet zijn (vacatures) niet te betalen. En omdat de uitstroom nog steeds niet stopt bedenken onze academisch gevormde leiders een pracht plan: bindingspremie. Ik zou dat onmiddellijk willen omdopen tot ‘verdeelpremie’.

Praktijkvoorbeeld

Een voorbeeld uit de praktijk. Twee mensen bekleden dezelfde rang, vervullen dezelfde functie, maar de ene is artillerist en de ander is van de verbindingsdienst. Ze zitten tegenover elkaar op hetzelfde bureau. De eerstgenoemde krijgt geen bindingspremie en de andere wel. Dit is niet uit te leggen. Wat wel uit te leggen valt, is dat de artillerist minder gemotiveerd naar zijn werk zal gaan dan de man van de verbindingsdienst.

Ik kan me niet voorstellen dat ons hoger niveau hier niet over heeft nagedacht. Ik zoek er dus iets achter. Is dit het zoveelste initiatief om verdeeldheid te zaaien? Want dat is namelijk het enige wat je hiermee bewerkstelligt. Het is natuurlijk zo dat deze personen elkaar het nodige gunnen, maar het is ook zo dat de solidariteit hiermee ernstig onder druk komt te staan. En de wedde van de persoon die wel bindingspremie krijgt, is niet zodanig luxe dat hij solidair kan zijn met zijn collega. Nee, die kan die extra centen heel goed gebruiken! Hoewel hij meevoelt met zijn directe collega, denkt hij ook aan de mogelijkheden die die extra centen bieden. Begrijpelijk.

Ik wil ook even nuanceren. Er zijn natuurlijk mensen binnen onze organisatie die een toelage verdienen. Dat is hartstikke duidelijk, maar dan wel per categorie. Daarmee bedoel ik mensen met een specifiek specialisme. Want als mensen hetzelfde werk doen, dan dienen zij gelijkelijk gehonoreerd te worden. Ik zie hier grote overeenkomsten met de ongelijke betalingen van mannen en vrouwen in het bedrijfsleven.

Conditie of kunde?

Wie de nota over bindingspremies doorleest, valt nog iets op. Zo kan het niet hebben voldaan aan de conditieproef of de FIT van invloed zijn op het wel of niet toekennen van bindingspremie. Klaarblijkelijk is het belangrijker dat de militair 10 kilometer kan lopen met bepakking. Of de hindernisbaan kan doen. Of dat hij of zij de coopertest met voldoende resultaat kan afleggen en zich voldoende vaak kan opdrukken gecombineerd met het minimale vereiste aantal sit-ups., dan dat hij of zij kundig is. Gek toch? Eigenlijk zou je verwachten dat mensen om hun specifieke kennis een bindingspremie wordt aangeboden. Natuurlijk kan een commandant dat naast zich neerleggen, maar het geeft wel te denken. Iedereen die nu beweert dat iedere militair tenminste aan die eisen moet voldoen heeft natuurlijk gelijk, maar realiseer u dat er tegenwoordig vanachter een computer meer bereikt kan worden dan met een enkele infanterist (die overigens altijd nodig blijft). Ik wil alleen maar aangeven dat er in onze organisatie mensen rondlopen met zeer specialistische kennis die je graag een premie aan zou willen bieden. Ze halen dan wel niet de conditieproef, maar als vakmens zijn ze onmisbaar.

De bindingspremie leidt de aandacht af van het echte probleem, namelijk de wedde. Al jaren worden de mensen onderbetaald. Follow the money heeft een artikel geschreven waaruit blijkt dat militairen op uitzending onder het minimumloon worden betaald. Er moet dus een nieuwe CAO komen, echter de onderhandelaars die overleg over onze arbeidsvoorwaarden voeren zijn zo achterdochtig jegens elkaar dat ze er niet uit komen. Dat komt door het verleden waarin altijd enige vorm van besodemieteren om de hoek kwam kijken. En zolang dat vertrouwen er niet is, komen ze er nooit uit. Het gevolg is dat de mensen op de werkvloer weer de dupe zijn. Ons management probeert dan het nodige om personeel tevreden te houden en komt dan met bindingspremies. Een toelage die niet meetelt voor je pensioen. Een goedkope oplossing die alleen maar mogelijk is omdat er zoveel vacatures zijn. En hoewel iedereen roept dat we zeer bijzonder zijn, zien we dat alleen maar afbreuk is gedaan aan onze arbeidsvoorwaarden en de bijzondere positie van de militair. Een kleine opsomming: Nedeco-regeling, scheidingstoelage, gezinsbezoek, ziektekostenverzekering voor gezinsleden en de ziektekosten voor de militair zelf.

Verbijzonder de positie van de militair opnieuw

Ik zie dus verbanden. Het ene kan, omdat het andere er niet is. Dat leidt tot crisismanagement en dat resulteert in bindingspremie. Wederom een oplossing die geen zoden aan de dijk zet. Naar mijn bescheiden mening is er maar één manier om de militaire organisatie weer gevuld te krijgen, namelijk het weer verbijzonderen van de positie van die militair. Wedde omhoog. En misschien moet men eens nadenken over een gedifferentieerde loonverhoging. Onderaan hoog beginnen en naar boven toe nivelleren. Want de 5% loonsverhoging voor een generaal, daarvan kan de soldaat zijn gezin een week laten eten. Terwijl hij van de 5% van zijn eigen wedde niet eens bij Paresto in de kost kan. De secundaire arbeidsvoorwaarden verbeteren, een tegemoetkoming in de ziektekostenverzekering en het eindloon pensioen gewoon houden. En voor de politiek: realiseer u dat meepraten op politiek wereldniveau een optie is omdat Nederland meedoet aan missies. Missies die worden uitgevoerd door militairen en dat u die schandelijk onderwaardeert. Dus niet mokken. Can do aan die onderhandelingstafels!

Door: Hans de Boer – adjudant

Foto’s: Defensie.nl