Daar gaan we weer

Als actief dienend militair volgt je natuurlijk de berichten die over de defensieorganisatie gaan. Zo lees ik regelmatig dat we weer de goede kant opgaan met onze organisatie, we krijgen er geld bij voor materieel, voorraden munitie en reserveonderdelen. Het probleem van 8000 vacatures gaan ze ook oplossen zo luidt de boodschap en zowaar denk je dan, het is echt zo, we gaan de goede kant weer op, totdat, u voelde hem al aankomen, je weer een bericht leest waardoor je meteen weer op je qui-vive bent. Onze bevelhebber schreef in zijn weblog dan we de missiementaliteit naar de kazernes moeten brengen. Van zo’n bericht zakt mij de moed in de schoenen. 

Het feit dat de commandant der strijdkrachten een dergelijke kreet slaakt, geeft precies aan wat er mis in onze organisatie. Contact, nee feeling, dat staat duurder, met de werkvloer door ons management. Kreten vanuit een categorie binnen de krijgsmacht, zogenoemde opperofficieren, die nog nooit onderbezet is geweest, sterker nog, overbezet. Vullingspercentages van 168% heb ik horen noemen. Omgerekend vervullen deze heren dan slecht 0,6 FTE. Dat gecombineerd met hun eigen pensioenstelsel, pa-zeun, old boys network, maakt wat er echt mis is. Terug naar de opmerking van de CDS. Als onze bevelhebber feeling zou hebben met de organisatie waar hij leiding aan geeft, dan zou hij die opmerking achterwege hebben gelaten, immers wie op de werkvloer rondloopt, weet dat we al meer dan 15 jaar niets anders doen dan die missie mentaliteit, ook wel bekend als Can-Do, op onze dagelijkse werkzaamheden toepassen. En waar heeft dat toe geleid?

Er kon nog wel een eenheidje af

Een van de gevolgen daarvan is dat managers zoals onze bevelhebber en ministers, steeds maar gemeend hebben dat er nog wel een “eenheidje” vanaf kon i.v.m. bezuinigingen. “Hé, met een paar mensen minder gaat het ook dus er is niets aan de hand!” En aan de politiek hoef ik geen NEE te verkopen, dat is goed voor mijn carrière na mijn FLO. Een voorbeeld:

Ik kan me de oproep van oud C-LAS, de Kruiff nog wel herinneren. Drie maanden voor zijn FLO postte hij op Facebook een oproep: “ik ben nog drie maanden uw commandant, als er nog dringende zaken zijn kunt u die nog aangeven.” In welke perceptie plaats je zo’n bericht vraag ik mij af? Ik meen te mogen concluderen dat je dan in de veronderstelling bent dat de zaak aardig op de rails staat, er zijn natuurlijk altijd puntjes ter verbetering maar door de bank genomen gaat het allemaal best aardig, toch? Een week later postte hij: “Gezien de overweldigende hoeveelheid reacties moet ik mij beperken tot hoofdpunten.” En het licht ging bij hem aan, niet veel later de dienst uit en vanuit zijn nieuwe positie maar aangeven wat er allemaal mis is gegaan. En lagere commandanten die vanwege de angstcultuur nooit eens NEE hebben durven zeggen, hebben daarmee ongewild of onbewust, meegeholpen aan de teloorgang van Defensie.

Mijn voorstel zou zijn de rollen eens om te draaien, iedereen boven de rang van kolonel met onmiddellijk ontslag sturen, volgens mij krijgen ze toch gewoon doorbetaald dus om de kosten hoef je het niet te laten, en dan de top maar voor 60% vullen. En dan gaan we functioneren, dan komt de werkdruk eens daar te liggen waar ze hoort en als commandanten dan zeggen, we voelen mee met de te korten op de werkvloer en de daardoor ontstane werkdruk, dan hebben ze recht van spreken.

Door: Hans de Boer – adjudant