“Het licht is gaan branden”, dacht ik na het lezen van de blog van onze CDS. “Hij heeft in zijn zoveelste contact met de werkvloer eindelijk inzichtelijk gekregen in wat eigenlijk zo belangrijk is: Dat mensen goede spullen vragen voor de uitoefening van hun werk, maar dat ergens in de ‘bureaucratie’ geen goede spullen worden geleverd.”
Klein leed is groot leed
Wat mij verbaast, is dat de CDS schijnbaar niet op de hoogte is van de resultaten die zijn defensie interventieteam geboekt heeft. Die lijst staat namelijk vol met ‘klein leed’. Ik plaats dat kleine leed opzettelijk tussen aanhalingstekens, want klein leed is inmiddels bij veel van werknemers uitgegroeid tot groot leed. Ogenschijnlijk onbelangrijke dingen zijn belangrijk geworden, omdat door de wirwar van regels en houding zelfs simpele zaken niet geregeld worden. Het is onbegrijpelijk dat het eigen belang prevaleert boven het organisatiebelang.
De CDS geeft aan dat het hem pas duidelijk werd toen een medewerker een gebrek aan borstels en vet aankaartte. Het was wel gemeld, maar schijnbaar was de prioriteit niet doorgekomen. Het is toch het zoveelste voorbeeld van wat er mis is met de organisatie. De betreffende medewerker vraagt namelijk niet om borstels en vet als hij dat niet nodig heeft.
Visie genegeerd
De CDS verklaart bovenstaande situatie door te verwijzen naar de mogelijkheid dat het management zich hoofdzakelijk bezighoudt met alleen de ‘grote zaken’. Ik ervaar die opmerking als denigrerend. Ik denk namelijk dat er op de werkvloer heel wat mensen rondlopen die een gedegen visie hebben over zaken aangaande hun vakgebied, maar die door hun leidinggevende gewoon genegeerd worden als die visie niet strookt met de carrièreplanning van de leidinggevende.
Houden managers zich dan alleen bezig met beleid? Dit doet me denken aan mijn tijd als jonge onderofficier. Ik had een pelotonscommandant die mij feilloos aftoetste op mijn kennis, omdat hij die kennis zelf ook bezat. Hij kon mij daardoor op uitstekende wijze coachen en sturen in de richting die hij, vanuit een visie, voor ogen had. Hij had zijn personeel onder directe waarneming, in tegenstelling tot de huidige peoplesoftomgeving. Het is treffend dat de korporaals en manschappen vaak een beter beeld hebben van wat er zich binnen een eenheid afspeelt, dan de commandant en zijn
pelotonscommandanten die de richting zou moeten aangeven.
Stagnatie door managementcultuur
Doorgaans bekleden managers de officiersrangen. Allemaal managers die weten dat iets kan, maar niet weten hoe. Dat mogen de mensen die aan hen zijn toebedeeld uitzoeken ter faveure van de reeds eerder genoemde carrière van de leidinggevende. De management- en carrièrecultuur is zover doorgedrongen in de defensieorganisatie, dat daardoor inmiddels bijna alles stagneert.
De oorzaak van de baas willen spelen ligt in het verleden. De angstcultuur die, naar mijn mening, door de decennia lange bezuinigingen is ingegeven. De gedachtegang daarbij was logisch: ‘Ik moet mij (of mijn eenheid) verbijzonderen, anders gaat er een streep door.’ Om dit te bewerkstelligen wordt dan uit alle macht getracht om bij nieuwe kansen aan te haken en kennis eigen te maken die zorg moeten dragen voor die verbijzondering.
Daarmee wordt een eigen koninkrijk gecreëerd wat ik het liefst afgebakend wordt door er enige vorm van vertrouwelijkheid aan te hangen. Ook al is de initiële taak iets totaal anders. Kennis is immers macht. Dat kennis delen de echte kracht is zijn ze gemakshalve vergeten.
Manager speelt de baas
Managers is geleerd de baas spelen over datgene dat hen is toebedeeld of wat zij zelf als hun territorium hebben afgebakend. Ik zeg wel eens gekscherend dat managers al plassend een rondje draaien en zo hun territorium afbakenen. Afhankelijk van de druk die men kan opbouwen is het cirkeltje wat groter of kleiner, maar uiteindelijk maakt de grootte niet uit. De manager speelt de baas, tot in den treure. Dat is binnen defensie het geval. Iedereen wil zich, op eigen niveau bemoeien met alles.
N.E.E.
De oplossing die de CDS aandraagt om dan in overleg te gaan met de persoon die meent dat hij of zij artikelen nog niet mag verstrekken omdat een en ander in SAP nog niet geregeld is naast het verleggen van het probleem naar wederom de werkvloer, ook nog eens een actie die beter bekend staat als CAN DO. We weten inmiddels waar dat ons gebracht heeft.
Mijn oplossing is veel simpeler en bestaat uit een woord van slechts drie letters: N-E-E.
Refererend aan het blog van de CDS dient de medewerker die het onderhoud niet heeft uit kunnen voeren tegen zijn manager te zeggen: ‘De werkzaamheden zijn niet uitgevoerd want de randvoorwaarden niet ingevuld.’ Ga maar bij uw leidinggevende vertellen waarom u de randvoorwaarden niet hebt ingevuld.
Helaas blijkt uit de praktijk dat het woord ‘nee’ bijna alleen nog van hoog naar laag wordt uitgesproken. Het gebruik van het woord ‘nee’ van laag naar hoog is dat totaal anders. Daar wordt namelijk op het loyaliteitsgevoel van de werknemer ingespeeld. De werknemer kan namelijk zijn collega niet laten vallen.
Afspraken nakomen
Ooit was ik in Termez waar een politica de dames en heren van 323 squadron toesprak. Zij gaf aan het heel bijzonder te vinden daar uitzonderlijk gemotiveerde mensen aan te treffen die niet eens zeker waren dat hun baan bij terugkomst in Nederland nog zou bestaan. Ik heb haar toen gezegd dat deze mensen een afspraak met elkaar hebben. En aan afspraken dien je je te houden. Zij kunnen hun collega niet laten stikken, dan gaat hij namelijk dood.
Het zou de politiek en het hoger management sieren eens de gemaakte afspraken na te komen. Afspraken aangaande de personeel op nummer 1, de NAVO norm, et cetera.
Net zolang tot CDS bij de minister staat
Terugkomend op dat woord dat zo kernachtig weergeeft dat er iets niet goed gaat. Dat door het herhaaldelijk te gebruiken feilloos blootlegt waar het fout gaat. ‘Nee’ is dé oplossing. Zeg maar tegen de hogere commandant dat het ‘nee, niet gaat omdat…’. En geef de opdracht maar terug. Net zolang totdat onze CDS naar de minister moet om datzelfde woord te zeggen. ‘Nee politiek, ‘dat gaat niet’, ‘er zijn geen…’.
Want door altijd maar naar de fout toe te corrigeren, verandert er nooit iets en komen ‘de borstels en vet’ het magazijn niet uit.
Door: Hans de Boer – adjudant
Foto’s: ministerie van Defensie
eindelijk ook eens iemand die spijker/kop doet. Hulde collega.
De trots van een onderofficier die met dit verhaal de harde spijkers HARD op de kop slaat.??? duidelijke taal.
Hans,
Zoals altijd een scherpe analyse van de achtergrond en stand van zaken. Een CDS die zijn hele organisatie, inclusief alle managers, openlijk wijst op het belang van de primaire processen, legt vanuit mijn perspectief juist niet het probleem bij de werkvloer. Wellicht juist omdat hij een open oor heeft voor het interventieteam (weet ik eigenlijk wel zeker ;-). Je suggestie om van laag naar hoog vaker ‘nee’ te zeggen, zou ik willen vervangen door ‘het kan wel’ in beide richtingen. Houden wij elkaar een stuk scherper mee en levert meer op dan alleen stagnatie.
Ik kijk uit naar je bezoek,
Gerbe Verhaaf
Wat een onzinnig verhaal, ik wou dat ik dit naar waarheid en realiteit kon roepen.
Maar helaas, helaas de waarheid en dus ook de realiteit zijn weerbarstiger, samen met mijn collega s loop ik bijna dagelijks tegen dit wangedrocht aan.