Het parlement heeft onder de toenmalige Minister van Defensie, Hans Hillen, een rapport genaamd ‘ Top Consult’ overhandigd gekregen en heeft dit tevens aangeboden aan zijn opvolgster, onze huidige Minister van Defensie mevrouw Hennis. ‘Top Consult’ betreft een analyse – en aanbevelingen tot verbeteringen- uitgevoerd met medewerking van maar liefst een zestal andere ministeries over de ‘risico mijdende cultuur’, het telkenmale uitstellen van dringend gewenste beslissingen, het doorschuiven en afschuiven van deze beslissingen onder het motto ‘dat behoort niet tot mijn competentie’, ‘dat laat ik over aan mijn opvolger’, door de ‘sublaag‘ van defensie ambtenaren van het Ministerie van Defensie, uitzonderingen daargelaten.
Behoud van de eigen positie en carrière staan bovenaan, niet het belang van een adequaat uitgeruste krijgsmacht. Door angst gedreven voor het regime van het Ministerie van Financiën.
Accountants en financiën bepalen het beleid, niet de strategische noodzaak, noch de ernst van de dreigingen, noch de abominabele tekorten in materieel en personeel waarmee de krijgsmacht al jarenlang wordt geconfronteerd. Met als gevolg nauwelijks inzetbaarheid en al helemaal geen voortgangsvermogen. Over dringende vervangingen van groot materieel, werving van technisch hoog gekwalificeerd personeel, en dus financiële reserveringen, waarvoor een significante, structurele en jarenlange verhoging van het defensiebudget een levensnoodzaak is voor het voortbestaan van het defensie apparaat, wordt slechts besmuikt gesproken.
Daadkracht van de huidige regering om de zogenaamde ‘trendbreuk‘ betekenisvol inhoud te geven, wordt slecht symbolisch getoond door een aalmoes van € 220 M als een structurele verhoging van het defensie budget aan te merken, doch betekent niets minder dan minder bezuinigen.
Het A.I.V. rapport dat de noodzaak van een structurele, jaarlijkse verhoging van het defensiebudget met € 3,5 Miljard aantoont en aanbeveelt, wordt terzijde geschoven, is nauwelijks aan de orde of onderwerp van debat. Het Manifest opgesteld door ruim 100 prominenten uit onze samenleving en aangeboden aan de regering in maart dit jaar, heeft nauwelijks geleid tot enige rimpeling in Politiek Den Haag.
De Minister van Defensie wordt omringd door een cordon van trouwe, risico mijdende ambtenaren die slechts ten doel hebben de positie van de Minister te beschermen, zij hebben niet de moed haar tijdig op de hoogte te brengen van de werkelijke deplorabele staat van de krijgsmacht. Deze cultuur is al jaren lang aan de gang op dit Ministerie. En heeft zo doende zijn weerslag op de krijgsmacht.
Deze angst cultuur heerst ook bij sommige kringen in de krijgsmacht, na Srebrenica is de krijgsmacht in zich zelf gekeerd, een houding die geleid heeft tot ‘zelfbescherming’. De moed ontbrak om regering en kabinet duidelijk te maken dat een krijgsmacht in de eerste plaats goed bewapend en getraind op missie kan gaan. Tegen beter weten zei de krijgsmacht almaar: ‘Can do’.
Bovendien: een krijgsmacht kan niet aan de leiband lopen – op tactisch en operationeel niveau – van accountants, juristen en politici. Op dit niveau behoort de verantwoordelijkheid bij de commandanten ter velde!
Dat alles heeft in Sebrenica desastreuze gevolgen gehad voor het nemen van tijdige operationele beslissingen, waardoor inzetbaarheid en de levens van militairen in deze oorlogsomstandigheden onnodig in gevaar werd gebracht. Machteloos, nauwelijks bewapend, niet in staat om in te grijpen, stond DUTCHBAT daar in Sebrenica als een tandeloze Nederlandse Leeuw, toe te zien hoe ruim 8.000 mannen en jongens werden overgeleverd aan Mladic en zijn opdracht werden vermoord.
Zoals luitenant-generaal Mart de Kruijf stelt: niet alleen bij sommige hoge militairen ontbreekt die moed doordat ze teveel politiek gericht zijn, maar ik wil daar aan toevoegen: vooral bij deze defensie ambtenaren is een gebrek aan moed, visie, doorzettingsvermogen en leiderschap.
Deze ambtenaren kunnen wat dat betreft een voorbeeld nemen aan de duizenden jonge militairen die de laatste decennia zijn uitgezonden op missie: zij namen wel hun verantwoordelijkheid, bleven inzetbaar, toonden moed en namen leiderschap. Met een thuisfront dat alweer hun mannen zag gaan, nauwelijks uitgerust en hersteld van de vorige missie.
Niet voor niets hebben een aantal van deze militairen daarvoor hoge militaire onderscheidingen -waaronder de Militaire Willemsorde– door de Koning toegekend gekregen.
Met een verhoging van het defensiebudget is de krijgsmacht niet gered, er dient ook bij dit Ministerie een mentaliteitsomslag plaats te vinden, waardoor realiteitszin doorbreekt, verantwoordelijkheid wordt genomen, moed wordt getoond, opdat en het Ministerie zelf en de krijgsmacht weer in staat zijn haar belangrijkste taak in volle overtuiging, met daadkracht en ruim voldoende middelen te vervullen: bescherming van de interne en externe veiligheid van ons Koninkrijk, als loyale en vooral consistente en inzetbare bondgenoot van de NATO, die bereid is risico’s te nemen met gevaar voor eigen leven. Een krijgsmacht die weer ‘krijger’ kan zijn en kan vechten, en niet geleid wordt door accountants en juristen.
Het rapport ‘Top Consult’ heeft helaas nog niet tot enige discussie geleid in het parlement, daarvoor is de ernst van de situatie zowel bij deze ambtenaren, in sommige kringen bij de krijgsmacht, als de ‘Ring of Fire‘ in en rondom Europa, blijkbaar nog niet voldoende doorgedrongen.
Daarvoor moet blijkbaar nog veel meer gebeuren voordat het parlement, regering en kabinet uit hun lethargie en besluiteloosheid zullen opstaan. Ontkenning, kop in het zand steken, leiden tot rampspoed.
Het parlement, regering en kabinet dienen nu eindelijk moed, visie en leiderschap te tonen, het is de hoogste tijd.
Door: Ton Welter
Coalition For Defense
nb: Kun jij goed schrijven? Heb je een mening over Defensie? En vind je het leuk om de actualiteit te volgen? Kom dan ook bloggen voor het Defensie-Platform. Stuur een mailtje naar Eduard van Brakel.
Er was een tijd dat je bij Defensie solliciteerde terwijl je niet eens wist wat je ging verdienen. Oefentoelage bestond niet en je was super gemotiveerd om een bijdrage te leveren om te voorkomen datgeen onze ouders hebben moeten doorstaan en waartegen je je kinderen wil beschermen.
Maar, wat is er over van dat ideaal?
Ouderen zijn de melkkoe van de overheid. Alleenstaande moeders worden uit hun huis gezet om plaats te maken voor gelukzoekers. Miljoenen voor de aankoop van een schilderij. Onze eigen overheid creëert zelf een klimaat waarin we gaan zeggen: Ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Geef ons de motivatie terug en geef ons weer een doel. Tot die tijd heb je een leger van ‘broodmilitairen’ (of zoals ik een brood UGM-er) .
Beste Co,
Ik snap de frustratie en geloof me, ik ervaar die ook. Toch is het te kort door de bocht om ons leger te bestempelen als een ‘leger van broodmilitairen’. Ik ken vele, goede, oud collegae die met ziel en zaligheid het hogere doel dienen en er onder de druk van een al jaren in deplorabele toestand verkerende organisatie (beleid, materiaal en personele aanvulling) hun stinkende best doen om er wat van te maken. Vaak met gevaar voor eigen leven en ten koste van veel wat zij in het verleden als goed, eerlijk en vertrouwd hebben ervaren (verlies van vertrouwen in de overheid, stuk gelopen (huwelijks/partner/kind) relaties, etc). Als de overheid er al niet in slaagt om niet veel verder te komen dan het uitreiken van een geslagen munt ter gelegenheid van een Nobelprijs voor iets wat bijna uit ons collectieve geheugen lijkt te zijn verdwenen, dan moeten wij daar niet nog een schepje bovenop doen door het ‘broodmilitairen’ te noemen. Kan zijn dat ik je stuk verkeerd interpreteer, maar zo lees ik het voor nu. Schroom niet om je commentaar te onderbouwen.
Vwb het stuk van Ton Welter kan ik alleen maar zeggen dat het de zoveelste spijker op zijn kop is en begrijp ik werkelijk niet waarom onze regering, die zich volksvertegenwoordigers noemen, er blijkbaar meer genoegen in scheppen om vanmorgen te constateren dat de hele reddingsoperatie van de bankensector met onze belastingcenten, ze waarschijnlijk niets zal kosten en het gat van nu 4,5 miljard Euro nog dit of begin volgend jaar wordt dichtgelopen, in plaats van serieuze en voor de korte EN lange termijn onze krijgsmacht uit de sfeer van ruim 20 jaar opeenvolgende bezuinigingen te trekken. En, last but not least, nu eindelijk serieus werk te maken van het herbouwen van een krachtige krijgsmacht, goed uitgerust, met voldoende training en opleiding, uitzendingen die ons helpen om nog beter te worden in wat we doen, internationaal ons aanzien weer herstellende en ervoor te zorgen dat we geen ‘pang pang’ of ‘pinda pinda’ hoeven te roepen. Het is toch te treurig voor woorden dat je dit als minister en/of regering over je af wilt laten roepen? Nu is ‘Defensie’ nooit een populair onderwerp geweest in onze samenleving, dan alleen als we er de sier mee konden maken voor binnenlands- of buitenlands gebruik. Laat Den Haag daar nou eens mee ophouden, net zo goed als dat onze CDS (Commandant der Strijdkrachten) moet stoppen om zijn organisatie maar pauzeloos als een circusact op te laten draven uit PR overwegingen terwijl er helemaal geen geld meer is voor een fatsoenlijke afscheidsreceptie voor iedere militair die met Functioneel Leeftijd Ontslag gaat. Om maar een post te noemen……
Mooi omschreven verhaal ook duidelijk de vinger op de zere plek leggend, helaas is dit voor dovenmans oren geschreven en zal alleen maar tot meer Wrevel van de heren en dames van de politiek,
De nieuwe generatie politiek is niet opgewassen tegen de druk van Amerika en consorten ook Brussel doet hier aan mee en we zullen een speelbal blijven al word dat niet toe gegeven
in 1930/39 hadden we het zelfde probleem er werd zo erg bezuinigd dat wat op zekere hoogte nodig was dat zo erg dat quote
De staat van het Nederlandse leger liet op 10 mei 1940 veel te wensen over en was op sommige terreinen zelfs deplorabel te noemen. Gedurende het interbellum was het leger compleet verwaarloosd, niet in de laatste plaats door een langdurige economische recessie, maar net zo goed als onderdeel van bewust beleid. Pas rond 1935 werd een kentering in het defensie denken bij de politiek en het volk ontwaard.
De reden voor de slechte staat van het Nederlandse leger lag in eerste instantie vooral in een pacifistische politieke stroming die na WOI de Nederlandse politiek beheerste – spectrumbreed. De pacifistische les van [de Amerikaanse oud-president] Woodrow Wilson, en de oprichting van de Volkenbond na WOI, sloegen positief aan in Nederland. Dat wil zeggen – de politiek zag de kans schoon de defensie hier in den lande sterk te verwaarlozen ten faveure van andere aandachtsgebieden. De aandacht voor de combinatie tussen neutraliteit en afschrikking was er echter niet in politiek Den Haag
.( dit heb ik geleend van http://www.maaslinie-mei1940.nl/index.php?page=het-nederlandse-leger-staat-en-status)
de rest is bekent wat er toen gebeurde na de 2e wereld oorlog werd er weer wat meer besteed maar toen kwamen de bezuinigingen om de hoek kijken na de koude oorlog en was het leger weer het pispaaltje omdat het leger toch niet nodig was …..we hadden Europa
geschiedenis herhaalt zich dutchbat was er 1 van ook nu blijkt dat Amerika het op een akkoordje had gegooid ook onze regering was weer een echt slap aftreksel met de ja knikkers in de politiek braafste van de klas
op naar de volgende bezuinigingen materiaal stuk geen geld ter reparatie oefenen pang pang roepen ( voor de oudere garde pinda pinda) wapens en materiaal aanwezig op papier … alles word verkocht met boven ons hoofd genoeg dreigingen van terreur en wat krijgen we als defensie nog niet eens genoeg om een vergat te kopen laat staan tanks etc
tja dat krijg je met een veredelde secretaresse en anti defensie ministers van de afgelopen tijd laat staan de rest
misschien ben ik een pessimist maar zelf voel ik me een realist en lopen we hard naar een leger toe die net als voor de tweede wereld oorlog een lachertje was en binnen 5 dagen onder de voet werd gelopen …..
alleen waar kies je voor dat is nu de grote vraag
Geachte heer Welter,
Uw betoog is zo helder als een raam dat is gewassen met water met daarin een halve gepelde ui en drooggewreven met een oude krant.
U schrijft: “Door angst gedreven voor het regime van het Ministerie van Financiën.”
Angst is – soms helaas , soms gelukkig – zo reëel als wij hem voelen. Financiën zullen de begroting van Defensie blijven dicteren zolang de angst voor en de ernst van die gevoelde, immateriële dreigingen niet worden gekeerd in een rationeel gemaakte strategische noodzaak.
Zo’n strategische noodzaak zal zich – niet slechts gevoelsmatig – pas voordoen als de Russen zelf, in plaats van de pro-Russische separatisten, daadwerkelijk overgaan tot een grootschalige invasie van Oekraïne.
Hoewel?
Wellicht is dit nog geen directe aanval op ons veiligheidsgevoel, is het nog altijd (te) ver van ons bed.
Een directe strategische omwenteling van ons krijgsbeleid wordt waarschijnlijk pas écht als noodzakelijk gezien wanneer er op Nederlands grondgebied een aanslag wordt gepleegd zoals op 11 september 2001 in de Verenigde Staten of, van recenter aard en dichterbij, zoals op 7 januari 2015 op de burelen van het satirische weekblad Charlie Hebdo in Parijs.
Angst is een slecht raadgever.
Terecht sluiten we emoties (als angst) en aannames uit in besluitvormingsprocessen, dus ook bij het nemen van besluiten in de politiek.
Politici bekommeren zich er echter niet om als u een nacht slecht slaapt. Politici willen graag dat u hun gedrag volgt. Onderdruk simpelweg je emoties en doe de aanname dat er niets mis is met de veiligheid in je omgeving.
Die omgeving beperkt zich niet tot uw woonplaats, strekt zich uit tot Nederland, het NAVO-verdragsgebied, de westerse wereld en alles wat voor uw vrijheid pleit.
Een klassiek voorbeeld van het onderdrukken van angst is de radiotoespraak van premier Colijn op 11 maart 1936. Naar aanleiding van de bezetting van het Rijnland door nazi-Duitsland sprak de minister-president via de buizenradio gedecideerd tot de natie.
De veiligheid van het volk kwam totaal niet in het gedrang, dus zijn slotwoorden konden niet anders zijn dan: “Ik verzoek den luisteraars dan ook om, wanneer zij straks hun legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als zij dat ook andere nachten doen. Er is voorshands geen enkele reden om ongerust te zijn.”
Vijf jaar later was de Duitse inval in Nederland een feit.
Dat het treurig is gesteld met defensie hoeven we niet lang over na te denken. Het is treurig dat we de resessie de schuld geven. In de koude oorlog hadden we ook een crisis, maar wel 250.000 man onder de wapenen. Enkele duizende tanks, honderden vliegtuigen en een redelijke vloot. Nu plegen we roofbouw op het materieel om toch nog voertuigen rijdende te houden. Maar de Nederlandse bevolking is hiervan de hoofdschuldige en niet alleen de politiek. De bevolking kiest tenslotte onze regering. Zoals altijd dempen Nederlanders de put pas als het spreekwoordige kalf verdronken is. Wellicht dat we in actie komen als onze vrouwen verplicht een sluier om moeten doen of dat we de roebel als betaalmiddel gaan invoeren, maar dan is het te laat nuchtere Nederlanders. De wereld om ons heen geeft een beeld dat we zagen voor de tweede wereld oorlog, maar weer stinken we erin. Onze baas brengt nieuwe roosters om personeels tekort te verbloemen. Steeds meer werken voor een onregelmatige toeslag die kant nog wal raakt. Euro 154,00 per maand bruto, voor onregelmatig werken in een zeer onregelmatig rooster. Geen of nauwelijks groei mogelijkheden. Jaren ervoor werd er nog geroepen, de juiste persoon op de juiste plaats. Onze militairen worden uitgezonden voor een vergoeding die ook nog eens extra belast word. Dat terwijl ze hun leven wagen. Het budget van defensie word ook nog eens belast, wat inhoud dat een deel van het geld bestemd voor defensie weer terugkomt in de Nederlandse schatkist. Nee we geven liever miljarden aan Griekenland en ontwikkeling terwijl we dit geld beter in onze veiligheid kunnen stoppen. Werken bij defensie je moet het maar kunnen. Op dit moment is deze slogan eigenlijk een lachertje, zonder munitie, zonder goed materieel, dan kan iedereen toch militair worden. Iedereen kan pang pang roepen. Maar net als met de opwarming van de aarde, het is nog niet te laat.
De heer Welter komt met een achteraf verhaal. Niet zo moeilijk. Als hij de Carree nauwgezet had gevolgd had hij zijn eigen nu verhaal al in 2005 kunnen lezen. Kortom oud nieuws met een terugblik. Het is binnen de Krijgsmacht bekend dat de hoogste militaire rang kolonel of kapitein ter zee is. De rangen daarboven zijn alle politiek gekleurd. Iedere hoog geplaatste burger ambtenaar is hoofdzakelijk bezig met op post blijven zitten en als het even kan opschuiven. Dat is oud nieuws. Opperofficieren zijn managers die de wensen van de politieke leiding faciliteren. Ook dat is al tientallen jaren een bekend gegeven. De vraag is echter of die trend doorbroken kan worden. Ik betwijfel dat, want dan had de Krijgsmacht dat in 1993 bij de overgang naar de huidige structuur moeten doen. Dat heeft de hogere Krijgsmacht leiding blijkbaar bewust niet gedaan. Het AIV rapport herhaalt alleen wat al jaren op de werkvloer wordt gezegd en O ja die trendbreuk? Laten we dat woord maar snel in de la terug stoppen. De Krijgsmacht is nog steeds het slachtoffer van lopende bezuinigingen die sinds 1993 zijn opgelopen tot bijna € 19 miljard. En meneer Welter, de ruimte van het Defensie budget is altijd dirigerend geweest en niet de strategische behoefte. De aanschaf van de bewapende heli is daarvan het beste voorbeeld. Binnen het Defensiebudget zijn het de hobby´s van Krijgsmacht delen die de verdeling richting geven. Kijk naar de JSF waarvan de blauwdruk eind jaren ´90 is ontwikkeld en volgens de experts is die 15 jaar later nog steeds up to date. Ik raad de lezers aan om de ontboezemingen in het lijfblad van het NOV te blijven volgen.