Ja, meer samenwerken met Europese partners moet Defensie doen. Geen twijfel over mogelijk. Het probleem is alleen dat onze politiek leiders alleen daar op willen inzetten. Mijn vader, hij leeft helaas niet meer, zei altijd: ‘Je moet het ene doen en het andere niet nalaten.’ En dat is precies van toepassing op Defensie. Natuurlijk moeten we het ene – samenwerken – doen, maar tegelijk het andere – zelf volledig verantwoordelijk zijn voor onze veiligheid – niet nalaten. En dat laatste gebeurt wel. En dat is niet goed. Afhankelijk willen zijn van anderen.
Het is fijn dat de buurman zijn huis goed verzekerd heeft en beveiligd heeft, maar dat maakt jouw huis een aantrekkelijker doelwit voor inbrekers. De veiligheid van het huis van de buurman garandeert niet dat er in jouw eigen huis niet wordt ingebroken. Niemand haalt de sloten van zijn voordeur, omdat de buurman een state-of-the-art alarm heeft.
Onze politiek doet dat wel. De VS heeft een enorme Krijgsmacht. Op elk vliegdekschip staan al meer vliegtuigen dan onze luchtmacht in totaal heeft. Maar de VS lijkt minder happig te zijn op verdediging van de Europese partners, ondanks dat in Eygelshoven weer ruim 1500 stuks oorlogstuig worden gestald (ongeveer wat Nederland de afgelopen jaren zelf heeft wegbezuinigd!). En veel andere Europese partners hebben dezelfde strategie gevoerd als Nederland: we hebben partners dus we hoeven zelf niet zo veel meer te doen.
Met als gevolg dat half Europa met angst en beven naar de Russische beer kijkt. Met angst en beven kijkt naar de onrust aan de zuid-grenzen van Europa. En de regeringen vinden dat Europa alleen daarom wel bij elkaar moet blijven, omdat we alleen dan nog een klein beetje een vuist kunnen maken. Gebonden vanuit onvermogen.
Tegelijk komt binnen Europa het nationalisme weer op. Solidariteit lijkt ver weg, anti-EU-partijen winnen in peilingen, en tegenstellingen binnen landen worden groter en extremer. Laat staan de tegenstellingen binnen Europa. Daarbij wordt onze NAVO-partner Turkije met argusogen bekeken, omdat dat land een in- en extern beleid voert dat meer weg heeft van vijandschap dan van partnerschap. Rusland is flink aan het rommelen in Oekraïne, de Baltische Staten, het Noorpoolgebied, en haalt de banden met Turkije aan. De oude Oostbloklanden en nu onze NAVO-partners, hebben totaal geen vertrouwen in de Russische beer. IS voert strijders die aanslagen willen plegen Europa in. Tegelijk is er al wereldwijde strijd om grondstoffen, brandstoffen. En is er een politieke strijd bezig om Afrika, omdat daar de grootste toekomstige afzetmarkt zit. En het Westen wil de economische wereldmacht niet kwijt, terwijl China, Rusland die willen grijpen, en andere opkomende landen een groot stuk van de taart willen. Erger nog: de VS en Rusland zijn in Syrië en omstreken alvast aan het vooroefenen voor een oorlog. Net zoals Duitsland dat deed voor de Tweede Wereldoorlog in Spanje. Kijken of de tactieken werken, en hoe potentiele vijanden strijden. Nederland wilde in dat kader ook even stoer doen, maar de Russische Marine joeg onze verouderde onderzeeboot weg.
Dan hebben we ook nog ons economische systeem dat niet langer houdbaar lijkt. De totale schuld op de wereld is meer 2x zo veel als er in totaal verdiend wordt per jaar en die schuld stijgt. Banken en andere instituten worden samen met fossiele brandstoffen kunstmatig overeind gehouden. Terwijl ook steeds meer mensen het geloof in de heersende politiek verliezen. Nationalisme komt op samen met de afkeer van de elite en zorgt voor maatschappelijke onrust, die ook nog gevoed wordt door botsingen van religies en culturen. Het voordeel voor Europa is dat we weer ouderwets twee gezamenlijke vijanden hebben: Rusland en IS. Het nadeel is dat een bondgenoot een vijand kan worden: Turkije.
En een nog veel groter gevaar is dat Europa in elkaar stort. Het enige alternatief voor Europa is oorlog, zei Frans Timmermans. En daar heeft hij gelijk in. Een Derde Wereldoorlog is dichtbij, zei generaal de Kruif. De krijgsmacht balanceert op het randje, zegt generaal Middendorp. We kunnen niet meer op brigadeniveau vechten, voegde De Kruif daar aan toe.
Nederland moet zelf verantwoordelijk kunnen zijn voor onze veiligheid. Als dat niet in samenwerking met andere landen kan, dan moeten we zelf meer doen. En dat betekent in ieder geval terug naar de 2%-norm van de NAVO. De economische cijfers lijkengoed voor volgend jaar. Geen begrotingstekort meer. Dat schept ruimte voor investeringen in onze veiligheid. Investeringen die broodnodig zijn, want de problemen van Defensie zijn te groot, te divers om niet nu direct volledig aan te pakken. Of het nu gaat om AOW-gaten, achterstallig onderhoud, tekort aan onderdelen en munitie, of te weinig oefendagen. Ze geven stuk voor stuk aan dat politici met de pet hebben gegooid naar de Krijgsmacht. Dat politici onze veiligheid hebben verkwanseld. Dat politici geen acht hebben geslagen op de noodzaak van het hebben van een sterke Krijgsmacht. Het wordt tijd dat dit weer gebeurd. Want we leven nu ook in een interbellum (periode tussen twee oorlogen). De vraag is alleen wanneer dat interbellum afgelopen is. En of we er dan klaar voor zijn.
Door: Eduard van Brakel
Oprichter en hoofdredacteur Defensie-Platform
Foto’s: Defensie.nl
